An haalt herinneringen op aan het personeelsfeest en de personeelsbarbecue.

De VUB had de gewoonte om een personeelsfeest te organiseren. De vakbonden stonden daar erg achter en de VUB (vooral Tony Tillez, het hoofd van de PR, de mensen van zijn dienst en waarschijnlijk ook de mensen van het restaurant) deed er alles aan om dat te laten slagen. Er was live muziek, er werden acteurs ingehuurd om de mensen te vermaken (ook kinderanimatie gelukkig), er was een grote receptie en een speciaal menu in het restaurant, met net gedekte tafels. Je kinderen en je echtgenoot waren ook uitgenodigd. Toch gingen de meeste mensen niet met volle goesting. Het was goed bedoeld, maar nogal formeel. Je kon niet wegblijven zonder excuus en je moest je deftig kleden. Het had iets van een communiefeest. Bovendien was je hele zaterdag eraan. Als ik me goed herinner moest je om 11 uur ongeveer aanwezig zijn (dus om 10 uur van thuis weg) en de middag was al behoorlijk gevorderd voor je zonder gène kon vertrekken. De kinderen vonden het ook  maar matig. Ze misten hun zaterdagse hobby, tenzij je ze thuisgelaten had en de bomma ze wilde wegbrengen. Mijn man voelde het als een verplichting. Je had die dag dan bovendien geen boodschappen of je huishouden kunnen doen, dus dat moest zondag gebeuren.

Rector Van Camp heeft er in 2001 de barbecue voor in de plaats gesteld. Ik denk dat Norbert (Van Yperzeele, n.v.d.r.) er ook wat mee te maken had. Iedereen was enthousiast. Het was veel beter aangepast aan de sfeer en de stijl van de VUB. Ik vond het een heel gezellige gebeurtenis. Je kreeg daardoor een half dagje ‘vrij’, maar volgens mij was dat goed besteed, want het was zoals een ‘teambuilding’. Je leerde de mensen zo op een veel meer ontspannen manier kennen. Plots stonden daar proffen en assistenten aan de barbecue. Die vonden dan dat ze de leiding moesten nemen (maar sommige lieten gemakkelijk het vlees aanbranden). Patrick Steen, de facility manager, schepte het ijs uit. Het was heel warm , maar ik heb hem nog nooit zo goed gezind gezien. In de late namiddag is er nog gedanst. Ik denk dat veel collega’s elkaar daardoor veel beter hebben leren kennen. Ik keek er elk jaar weer naar uit.