Zaterdagavond, de wijzerplaat op het charmante kerkje in Bollebeek - In de woorden van Wikipedia: ‘een gehucht in Vlaams-Brabant met zo’n 300 inwoners’ - wijst richting zeven uur. Het lieflijke tafereel van grazende koeien en wieken die om hun as draaien bij een Instagram-waardige zonsondergang wordt opgeschud door een stoet van blinkende auto’s. Niet toevallig, want de passanten zijn hier om het 25-jarige jubileum van hun afstuderen aan de VUB te vieren, een dag nadat de universiteit haar 50e verjaardag vierde. Met dit verslagje gunnen we jullie een blik achter de schermen van een wel heel bijzonder weerzien.



Class of 1994:



Een oude pastorij nabij een kerk is nu niet meteen de meest vanzelfsprekende locatie voor een reĂŒnie onder VUB’ers, maar voor een stevig feestje mogen bepaalde principes al eens weggeschoven worden. Een vijftigtal alumni - nagenoeg het ganse afstudeerjaar - is hier op uitnodiging van Michele Leunen. Een ondernemende dame met pit die het jubileumjaar van haar alma mater aangreep om eigenhandig al haar studiegenoten van de faculteit Geneeskunde en Farmacie uit te nodigen. Kosten nog moeite werden gespaard om er een onvergetelijke avond van te maken. De zaal was versierd met feestvlaggen en gepersonaliseerde M&M’s (alleen maar oranje en blauwe natuurlijk), haar man deed dienst als fotograaf en de catering draaide als een geoliede machine.



“7 jaar lief en leed gedeeld”:



Het nazomers weertje houdt de gegadigden op de patio, waar ze bijpraten met een glaasje bubbels in de hand. We maken van de gelegenheid gebruik om eens te peilen hoe het voelt om weer allemaal samen te zijn: “Het is gewoon heerlijk om iedereen nog eens terug te zien. Afstuderen was iets bijzonders, aangezien ons vak zo specifiek is. Met een paar van mijn studiegenoten ben ik nog steeds goed bevriend en Facebook helpt ook wel om contact te houden, maar er zijn zoveel mensen die ik al jaren niet gezien heb en ik kijk er naar uit om samen herinneringen op te halen aan de mooiste tijd van ons leven”, glundert de Grimbergse Petra Claes.



Voor huisarts Sven Janssens voelt de reĂŒnie een beetje als thuiskomen: “Enkele jaren terug speelde ik zelf met het idee om voor ons 20e jubileum iedereen nog eens samen te brengen, maar ik ben blij dat iemand eindelijk de handschoen heeft opgepakt. Het voelt eigenlijk niet alsof we elkaar al lang niet meer gezien hebben. We kunnen de draad meteen weer oppakken in onze gesprekken. Onze studies zijn specifiek, praktisch. Het doet dan ook deugd om over het reilen en zeilen in onze wereld te kunnen praten met studiegenoten die daar helemaal thuis in zijn.” “25 jaar lijkt een lange periode, maar destijds hebben we 7 jaar lang lief en leed gedeeld met elkaar op onze knusse campus in Jette en die chemie raak je niet zomaar kwijt”, besluit Nicholas Dumarey, specialist in nucleaire geneeskunde.

 



The one and only Michele Leunen:



Binnenin het zaaltje is het een en al nostalgie dat de klok slaat. Op de muren worden oude klasfoto’s geprojecteerd - die variĂ«ren van heel keurig tot ‘vree plezant’ - en vanuit alle kanten weerklinken anekdotes uit de studententijd. ‘Weet je ’t nog’? Wanneer we even bijpraten met enkele vertegenwoordigers van het afstudeerjaar ’94, worden we meermaals naar Michele Leunen doorverwezen: “Je moet haar proberen te pakken te krijgen, het is dankzij haar dat we hier allemaal zijn.”



Haar studiegenoten prijzen haar de wereld in voor haar ondernemende aard en haar pit, maar al die lof lacht ze snel weg: “Ik ben blij dat iedereen zich vermaakt.” Wanneer we haar vragen hoe ze erin geslaagd is om 90% van haar afstudeerjaar samen te brengen, vertelt ze ons dat de foto van haar promotiejaar het vertrekpunt was: “Ik had die foto nog liggen en ik ben beginnen uitzoeken wie daar nu allemaal op stond. Via mail, telefoon en sociale media heb ik ze allemaal persoonlijk gecontacteerd, met een mail op geregelde tijdstippen zodat ze het zeker niet zouden vergeten.” Wanneer ze even van op de zijlijn kijkt naar de keuvelende menigte, merkt ze op dat het voor even weer als vroeger voelt. “In het begin van de avond kwamen enkele studiegenoten even bij me staan, bevreesd dat ze niet meer zouden weten wie wie is. Ik heb hen aangeraden om gewoon hun naam te laten vallen en dan komen de reacties wel. En kijk, iedereen kent elkaar terug.”

 

GeĂŻnspireerd door het verhaal van Michele? Begint het te kriebelen om zelf een feestelijk alumnievent te organiseren? Neem dan zeker contact op met de VUB-alumnidienst, misschien kunnen we jou op weg helpen! Neem zeker ook eens kijkje op de Wall of Faces van de VUB, waar jij en je studiegenoten jullie tijd aan de VUB kunnen vereeuwigen.