Tekst: Ebe Daems / Foto’s: Thierry Geenen
Wat was je eerste reactie toen je het resultaat van het referendum hoorde?
Richard: Ik was toen in Londen en hoorde het nieuws toen ik om zeven uur ’s morgens wakker werd. Ik was niet verbaasd, maar wel erg overstuur. In die mate zelfs dat ik er fysiek ziek van werd. Ik kreeg buikkrampen en moest naar de dokter. Dat duurde een dag of drie. Nu ben ik veeleer droevig dat de Britten zo koppig en op veel vlakken onredelijk zijn. Zelf kon ik jammer genoeg niet stemmen omdat ik al meer dan vijftien jaar buiten Groot-Brittannië woon. Nochtans moest ik wel nog belastingen betalen in Engeland ondanks het feit dat ik in België woonde. Dat ik dan toch niet mocht stemmen, vond ik schandalig.
Hannelore: Ik was ten tijde van het referendum in Tanzania voor mijn onderzoek. Mijn doctoraat in Londen was nog niet begonnen en ik bedacht me toen dat ik misschien liever op het Afrikaanse continent zou blijven omdat Brexit voor mij kaderde in een algemene trend van verrechtsing in Europa, of het Westen. Ik wil geen deel uitmaken van een Westen dat steeds banger wordt van de rest van de wereld, dat verzuurt en steeds minder solidariteit toont. Daardoor was ik even aan het twijfelen over mijn doctoraat in Londen, maar ik ben er uiteindelijk toch aan begonnen.
Had je verwacht dat dit het resultaat zou zijn van het referendum?
Richard: Ik was in elk geval niet verbaasd. Ik volgde al jarenlang de mediacampagne tegen de EU, met mediamagnaat Rupert Murdoch als een van de grootste schuldigen. Er is al twintig à dertig jaar lang een systematische lastercampagne bezig tegen de Europese verwezenlijkingen dus het is niet zo vreemd dat het Britse publiek zich tegen de EU heeft gekeerd. De Britten hebben trouwens ook totaal onrealistische ideeën over wat de Brexit hen zal brengen. Ze denken dat ze goede handelsovereenkomsten zullen kunnen sluiten. Nochtans is het hoogst onwaarschijnlijk dat ze met hun 63 miljoen inwoners betere overeenkomsten gaan kunnen sluiten dan de EU met een bevolking van 450 miljoen. [Lees verder onder foto]
Hannelore: In mijn omgeving was wel iedereen ervan geschrokken, ikzelf ook. Veel jonge Britten die ik kende in Londen gingen zelfs niet stemmen omdat ze ervan overtuigd waren dat het niet zou gebeuren, want ze vonden het te absurd voor woorden. Achteraf gezien denk ik dat het misschien toch niet zo verbazingwekkend was als je het bekijkt als deel van een grotere beweging in het Westen tegen de migratie en de globalisering.
Wat vind je persoonlijk zo erg aan het feit dat Groot-Brittannië de EU verlaat?
Richard: Ik ben geboren in 1942, tijdens de Tweede Wereldoorlog. Ik heb dus gezien wat de oorlog allemaal teweeggebracht heeft. Als kind speelde ik in het puin van gebombardeerde gebouwen in Londen. Ik zag al die kapotte gebouwen en de moeilijkheden die de Britten hadden na de oorlog. Er werd nog heel lang gerantsoeneerd en Groot-Brittannië kwam eigenlijk pas zo’n twintig jaar later goed en wel uit de oorlog. Mijn hele filosofie is dus gestoeld op het feit dat het Europese project om het voorkomen van oorlog draait: het zodanig integreren van onze economieën en politieke systemen dat oorlog volledig onwenselijk wordt. Het is ook jammer dat de Britten zichzelf niet als Europeanen zien. Dat speelde een belangrijke rol in het referendumresultaat. De algemene houding is dat Europa aan de andere kant van het kanaal ligt.
Hannelore: Ik wilde naar een buitenlandse universiteit omdat ik een grote fan ben van internationale samenwerking en leren van elkaar. Ik wilde dus vooral naar SOAS gaan omdat het daar zo internationaal is. Op een groep van 5500 studenten zijn er 130 verschillende nationaliteiten. Alle redenen waarom ik naar Groot-Brittannië wilde, worden dus ongedaan gemaakt met de Brexit. Als zij de migrantenstroom willen stoppen en het Europese studenten moeilijker willen maken, dan neemt dat de aantrekking weg voor mij. [Lees verder onder de foto]
Heeft de Brexit gevolgen voor jouw carrière?
Richard: Wel, mijn carrière is zo goed als voorbij dus op dat vlak zal ik geen last hebben. Maar ik kwam destijds naar de EU omdat Groot-Brittannië zich in 1973 bij de Europese gemeenschap aansloot. Ik vind het jammer dat het moeilijker zal worden voor jongere mensen die in de EU willen leven en werken. Er is ook een recordaantal Britten met Ierse grootouders die nu de Ierse nationaliteit aanvragen om toch hun status als EU-burger te kunnen behouden.
Hannelore: Ons werd gegarandeerd dat de voorwaarden hetzelfde zouden blijven dus mijn beurs en positie kwamen niet in het gedrang. Toch merk ik dat ik mijn doctoraat sneller probeer af te werken. Wat de voorwaarden zullen zijn na de overgangsperiode in 2021 weet niemand dus ik wil zeker klaar zijn tegen dan, zodat ik weg kan indien nodig. Andere mensen in mijn omgeving hebben hun carrière al omgegooid door de Brexit. Voor mijn zus en haar Mexicaanse partner bijvoorbeeld was het een doorsslaggevende reden om Groot-Brittannië te verlaten. Ze doctoreerden in Londen: de vriend van mijn zus heeft dus geld en intellectuele capaciteit geïnvesteerd in Groot-Brittannië en vervolgens stemt het land tegen hem. Laten we dan investeren in een land dat ons wel wilt en ons meer nodig heeft, dachten ze. Daarom zijn ze nu in Mexico.