Het begon met een bolletje op haar rug. Vervelend genoeg om het te laten weghalen en te onderzoeken. Dat was in 2010. De uitslag liet wat op zich wachten, maar toen Valérie op een avond terugkwam uit de cinema, stond een berichtje van het ziekenhuis op haar antwoordapparaat. Het bolletje bleek een melanoom.
Meteen worden de grote middelen bovengehaald. Tevergeefs: de huidkanker is van de hardnekkige soort. 60 bestralingen later voelt Valérie een nieuw bolletje in de hals. Kwaadaardig, opnieuw. Vanaf dat moment gaat het bergaf en woekert de kanker verder. Luttele maanden verder moet Valérie een keihard verdict aanhoren: er bestond geen behandeling meer voor haar. Ze was ten dode opgeschreven.
Maar haar kansen blijken toch nog te kunnen keren. In het Universitair Ziekenhuis van Brussel slagen ze er in een eerste fase in de kanker te stabiliseren. Hij is er nog, maar breidt zich niet meer uit. Alleen: de behandeling vergt te veel van Valérie’s krachten. Gelukkig loopt er in het ziekenhuis een onderzoek naar een nieuwe behandeling voor haar kanker.
Zonder de therapie was Valérie nu dood geweest.
Dendritische celtherapie, heet de behandeling. Het onderzoek gebeurt samen met de faculteit geneeskunde aan de Vrije Universiteit Brussel en met het LMCT Labo onder leiding van professor Kris Thielemans. Oncoloog Bart Neyns legt uit waaruit de behandeling bestaat. “Ons immuunsysteem heeft verschillende types van cellen,” zegt hij. “Sommige cellen werken als soldaten die slechte cellen moeten aanvallen. De dendritische cellen geven aan die soldatencellen aan welke cellen ze moeten aanvallen.”
Bij de therapie, ook immunotherapie genoemd, worden dergelijke dendritische cellen uit het lichaam van de patiënt gehaald en in het laboratorium zo aangepast dat ze specifiek de soldatencellen richten op de kanker. Bij de therapie wordt dus met andere woorden het immuunsysteem van de patiënt zelf ingezet om de kanker te vernietigen.
De techniek blijkt de redding voor Valérie. Vanaf januari 2013 is elke scan beter dan die ervoor en vandaag de dag is er niets meer te bespeuren van enige kankercel. Meer nog: sinds augustus 2017 is Valérie de gelukkige moeder geworden van een flinke zoon: Thibault.
Voor Professor Neyns is het verhaal van Valérie een mijlpaal. “Zonder de therapie was Valérie nu dood geweest,” zegt hij. Hij spreekt de hoop uit dat de therapie ook nog vele andere levens zal redden. Het onderzoek naar immunotherapie gaat er in ieder geval met rasse schreden op vooruit. De overlevingskansen bij de vormen van kanker waar het nu bij wordt gebruikt zijn alvast vaak hoger dan in het verleden. “Er zijn bijvoorbeeld nieuwe therapieën in ontwikkeling die kunnen worden gebruikt bij leukemie bij kinderen of agressieve lymfeklierkanker bij volwassenen.”