Soms sta ik stil en denk ik: indien mijn mama er nog zou zijn, zou ze met trots in haar ogen naar mij lachen
“Na mijn mama op 14-jarige leeftijd te verliezen, dacht ik alles te weten en wel het één en ’t ander aan te kunnen. Maar ik was niet voorbereid op het avontuur dat mij te wachten stond op de VUB.
Toen ik in mijn eerste jaar begon op de VUB en mij liet dopen bij KEPS was ik heel onwetend en naïef. Ook al had ik veel gehoord van mijn vader of broer, die toch al even zijn afgestudeerd, kon ik niet verwachten wat er voor mij te beleven stond. Nu, met mijn vierde jaar gestart, heb ik een veel beter zicht op alles: mijn studies, mijn vrienden, mijn liefdes en mijzelf. Ik ben uitermate dankbaar voor alles wat mijn pad heeft mogen kruisen, de goede en de slechte momenten, die mij hebben gebracht tot waar ik nu ben, met de mensen die ik het liefste heb en die het beste met mij voorhebben.
Soms sta ik stil en denk ik: indien mijn mama er nog zou zijn, zou ze met trots in haar ogen naar mij lachen. En dan besef ik dat ik intens gelukkige momenten altijd moet koesteren en nooit voor vanzelfsprekend mag nemen.”
Naar aanleiding van 50 jaar VUB gaf prof. dr. Martina Temmerman haar studenten voor het vak Inleiding tot de journalistieke genres de opdracht kleine portretjes te maken van mensen op of rond de campus. De opdracht Humans of the VUB leverde een leuke ‘snapshot’ van de universiteit op - een dwarsdoorsnede van het leven op en rond de campus anno 2019/20.